Wat een bijzondere tijd hebben we weer beleefd!

Wat een bijzondere tijd hebben we weer beleefd. Deze keer zijn we met 7 personen vertrokken, waarvan er 2 voor het eerst meegingen. Onze groep bestond uit Machteld, Mirjam, Walter en Kim, Richard, Henk en Jeanet.

Bouw van de voorraadschuur In november is Henk geweest om de fundering van de storehouse te realiseren, en heeft hiermee een hele goede start gemaakt. Deze keer zijn de mannen verder gaan bouwen, de muren zijn

opgetrokken, en toen wij weggingen, was het dak ook grotendeels gerealiseerd. Een geweldige zegen hoe

snel en voorspoedig dit verlopen is. Dit houdt niet in dat er veel werk van tevoren en tijdens is verzet. Vooral zorgen dat alle materialen er zijn, dat het juiste personeel

er is, en dat er goed gewerkt werd. Bijzonder is dat de Afrikanen hun eigen stijl van werken en uitvoeren hebben en daar heel creatief in zijn. Bij ons in Nederland heb je voor alles een machine of gereedschap, daar gebeurt nog het meeste met de hand of met een simpele oplossing wat ook werkt. Een voorbeeldje daarin is hoe je een paslood maakt waardoor je een rechte muur metselt. Hierbij maken ze gebruik van een slangetje met water en de wet van communicerende vaten. Voor het metselwerk ed, hadden we een Oegandees team ingehuurd, deze kregen hier een goed dagsalaris voor. Richard, Wa

lter en Henk hebben veel werk op de bouw verzet, en gingen tussendoor met de vrouwen mee om wat van het Oegandese leven mee te maken.

Als groep hebben we het ziekenhuis en de gevangenis bezocht. In het ziekenhuis hebben we aan de kraamvrouwen een tasje met zeep en babykleertjes uitgedeeld en mochten we hen bemoedigen, voor ze bidden. Daarnaast was dit soms erg moeilijk, vooral als je hoort dat het baby’tje niet meer leefde of elders was omdat het een waterhoofdje heeft. Ook lagen er vrouwen die echt ziek waren, die een bacteriële ontsteking hadden na hun keizersnede waardoor de wond helemaal open lag en een vrouw die zo ziek was, dat zij overleed toen wij daar aan het uitdelen waren. Op zo’n moment probeer je er te zijn voor een vrouw, maar woorden komen dan tekort, en is deze vrouwen bij Jezus brengen het enige wat we ook kunnen doen. In de gevangeins mochten we het evangelie delen, onze harten delen met de mannen en de vrouwen, voor ze bidden. Samen zingen, waarvan je kippenvel krijgt. Maar vooral de getuigenissen horen van ze, hoe ze merken dat Jezus bij ze is en ze door deze periode heen helpt. Bijzonder was dat we 2 weken later door Soroti zelf liepen en ergens stonden te wachten, en een vrouw op mijn schouder tikte, en zei: ken je me nog?? ( nee, niet direct), vertelde ze dat ze uit de gevangenis was, dat ze vrij was gekomen. Maar bijzonder dat ze dit bewust zelf even kwam vertellen, en dat ze ook vroeg , mag ik jouw vriend zijn….. ja, natuurlijk…..

James

Deze keer waren er ook een paar kinderen met bijzondere problemen, waar je dan tegenaan loopt en je aan het denken zet, of je hier wat mee moet doen. In principe hadden we de afspraak, dat we dit niet kunnen, omdat we daar geen budget voor hebben. Maar deze keer liet het mij niet los, een tweeling die in juli geboren was, veel te vroeg, met een gewicht van onder de 2 kg. En 1 van hen met een hartprobleem, je zag dat beiden ondervoed waren en hulp nodig hadden. Maar hoe?? Ik heb ze na de medische outreach naar huis laten gaan, de artsen konden er niets aan doen, alleen het advies om weer naar het ziekenhuis terug te gaan en daar een echo van het hartje te laten maken. Maar dat is een reis naar Kampala, met veel transportkosten en kosten aldaar. Iets wat ouders niet zomaar hebben en dus niet teruggaan. Het liet me niet los, de zondag erop heb ik in het dorpje gevraagd of ze deze vrouw kenden, en waar ze woonde. Gelukkig wisten een paar vrouwen over wie ik het had en kon ik er per boda ( brommer ) naar toe. Dus samen met Mirjam en David, een jongen van daar op weg naar dit gezin. We hebben ze gevonden en nogmaals de situatie doorgenomen. Heb ze beloofd dat ik ga kijken wat ik kan doen. Terug bij de groep besloten om contact te leggen met Els, zij werkt bij Jeugd met een Opdracht , in Soroti, en heeft daar een huis , waar ze kinderen, babies tijdelijk opvangt om ze weer aan te laten sterken. Dit zo geregeld en op maandag is David met de ouders en de babies naar Els gekomen. Zij heeft ze bekeken, en vooral James, de kleinste met het hartprobleem, hij woog nu 6 pond, was nog heel klein, en ondervoed. Zij gaf het advies, terug naar het ziekenhuis voor een onderzoek, en bijvoeden. Voor het bijvoeden heeft ze extra voedsel meegegeven en advies gegeven. Intussen had ik al wel besloten dat ik zelf de kosten voor het onderzoek in Kampala zou betalen. Dit zo geregeld, en zijn ze daar geweest en weten we dat hij geopereerd kan worden in Kampala, en dat dit zijn leven kan redden.

Dit bracht een groot wonder teweeg, want door een berichtje van ons richting het thuisfront en op facebook leverde binnen 8 uur voldoende geld op voor deze operatie, die voor de ouders 5 miljoen zou kosten, een bedrag wat voor hen onbetaalbaar is. ( 1250 euro). Dit heeft ons enorm geraakt, bemoedigd, en klein gemaakt. En achteraf had God mij al alert gemaakt, het idee van een fonds voor dit soort gevallen was al door mijn hoofd gegaan voor onze reis. En daarbij was er bij het uitregenen over ons uitgesproken, dat God een wonder zou doen, zoals het vermenigvuldigen van de 5 broodjes en 2 visjes. Nou, dat heeft Hij letterlijk gedaan, door het geld voor James te vermenigvuldigen. Iedereen hartelijk dank, maar vooral willen wij onze God danken, want Hij is goed en trouw! James zal binnenkort geopereerd worden en de gang van zaken eromheen wordt door onze contactpersoon Sam Eibu geregeld, En David zal met ze meegaan, David is een geweldige lieve jongen met zijn hart op de goede plek, die spontaan aangeboden heeft dat hij wil helpen bij de taal.

Sam met de klompvoetjes

David is ook het traject ingegaan met kleine Sam, een baby van enkele maanden oud met klompvoetjes, die ik ook al beloofd had om te helpen zodat Sam zal kunnen lopen net als ieder ander kind. Dit traject loopt al.

Spelletjes middag

De jaarlijkse spelletjes dag met spijkerpoepen, ballen gooien, en snoephappen, stond ook dit jaar wee rop het programma. Deze keer in Agule. Zeker 200 kinderen hebben hieraan meegedaan. Deze dag is altijd zo geweldig omdat dit ontspanning en plezier brengt. Even geen zorgen aan je hoofd. Het was deze keer wel ontzettend warm die dag, dus met verbrande hoofden en armen kwamen we terug.

Belevingsdag

De belevingsdag was ook weer een hoogtepunt, dit houdt in dat de bevolking ons meeneemt in hun levenswijze. Deze keer mochten we groentes gaan oogsten van het land, deze bereiden, met alles wat daaromheen komt, dus ook pindasaus maken, sesamballen, en daarbij hoe we als vrouwen de mannen bedienen…. , dit valt voor Nederlandse vrouwen niet mee…. De mannen moesten ploegen achter de ossen aan en op het land het onkruid wieden. Een intensieve klus.

Vrouwenbijeenkomst

Om 14 uur hadden we de vrouwenbijeenkomst gepland. Kom je daar, zijn er nog maar een paar, want de rest is nog aan het werk op het land. Dus programma maar omgegooid, we zouden nl. wat delen uit Gods woord, ze daarna een schoonheidsbehandeling geven, en daarna hutspot koken voor ze. We zijn maar begonnen met voorbereiding van de maaltijd, maar goed ook, want dit nam veel meer tijd in beslag dan wij dachten, het was niet alleen schillen, maar ook water halen ( uur later terug….) koken op hout, duurt ff voordat het warm is en kookt…. Maar supergezellig om op deze manier met elkaar op te trekken. Wij leren van hen, en zij weer van ons. Uiteindelijk wel het woord gedeeld, en gezongen ,maar de schoonheidsbehandeling is er bij ingeschoten. Op het eind de Unox worsten uit NL, bovenop de hutspot, toen alles stampen en eten maar. Het was heerlijk, vonden zij ook, maar stiekem hadden ze toch ook in een ander hutje wat zoete aardappels klaargemaakt, wan stel je voor……

Naast al deze activiteiten hebben we nog zoveel meer beleefd, samen naar de kerk, samen zingen in de auto , zomaar een ontmoeting op straat, de Jezus-film, voedselpakket brengen aan een arm gezin, enz. Vraag ons gerust om eens wat te komen vertellen of te laten zien. Zo was het bij elkaar een tijd, dat je als groep met elkaar optrekt, soms alleen als Nederlanders en deel je met elkaar je hart, en vaak met de Oegandezen erbij. Het was een tijd van ontmoeten, van elkaar leren, en van elkaars cultuur proeven. Daarnaast voor ons als stichting weer vooruitkijken, plannen maken en aansturen op wat er loopt aan projecten. Na 2 weken zijn Richard, Walter en Kim naar huis gegaan en bleven we met zijn vieren over. Wij zijn toen doorgetrokken naar Murchison Falls, aldaar het safaripark bezocht, over de Nijl gevaren en de watervallen bezocht. Erg indrukwekkend. Toen door naar Jinjja, waar we op Mto Moyoni verbleven voor een paar dagen. Daar ook nog Home Sweet Home bezocht, een huis waar mensen met een verstandelijke beperking opgevangen worden. Bijzonder was dat we daar veel regen hadden, en ook was er regen in Soroti en Lalle, wat niet normaal is in januari. Dus je merkte ook, dat zelfs de Oegandezen een beetje van slag waren. Terugkijkend hebben we een geweldige tijd gehad, de eerste 2 weken met zijn allen, maar de laatste week ook met zijn vieren. We hebben elkaars hart beter mogen leren kennen, en vooral een mooie tijd met Oegandezen zelf gehad. God zij alle eer!